چکیده:
بررسى تاريخى نشان مى‏دهد كه پس از درگذشت رسول خدا(ص) در مسأله خلافت و جانشينى آن حضرت در ميان مسلمانان اختلاف شديدى به وجود آمد به گونه‏اى كه از منظر تاريخى سر منشأ و زمينه‏ى اصلى اختلاف و پراكندگى مسلمانان و ظهور و پيدايش ديدگاه هاى مختلف در جامعه اسلامى گرديد كه بعدها اين ديدگاه شكل كلامى و مذهبى به خود گرفت. اين اختلاف سبب شد كه امت واحده اسلامى به دو گروه عمده شيعه و سنى تقسيم گرديد: گروه اول امام على(ع) و طرفداران و پيروانش بودند كه حضرت صديقه طاهره فاطمه زهرا(س) در رأس آنان قرار داشت که به تصريح رسول خدا(ص)، على(ع) را خليفه و جانشين بر حق رسول خدا(ص) مى‏دانستند؛ در مقابل، عده‏اى بدون در نظر داشت سخنان و سفارشات رسول خدا در امر خلافت، در سقيفه گرد آمده و ابى بكر را به خلافت برگزيدند. پس از ظهور اين اختلاف حضرت صديقه طاهره(س) به دفاع و حمايت از امامت و ولايت امام على(ع) برخاست كه اين نخستين واكنش سياسى اهل بيت بودکه موجب درگيرى بين او و خليفه گرديد. حضرت صديقه طاهره(س) اهداف و آرمان‏هاى اصيل دينى را با استناد به قرآن و سنت رسول خدا(ص) در قالب موضع گيرى سياسى خود در برابر خليفه بيان نمود كه اين نوشتار به تبيين و تحليل اين مواضع مى‏پردازد. سوال اصلى: كه در اين پژوهش در صدد پاسخ يابى آن هستيم اين است كه:موضع گيرى سياسى حضرت زهرا(س) در دفاع و حمايت از ولايت و امامت امام على(ع) چه بوده است؟
سؤالات فرعی اینکه:

اگر حضرت خضر آب حيات نوشيد و ماندگار ماند، ادبيات و فرهنگ مسلمانان نيز در سايه قرآن مجيد و به راهنمايى خدا و رسولش از آب غدير خم سيراب گشت و جاودانه شد. نه تنها شعراى بزرگ عرب، از حسان‏بن ثابت و كميت اسدى و دعبل خزاعى گرفته تا سيد حيدرحلّى و بولس السلامه و ديگران، كه شاعران حق‏جوى و حقيقت‏گوى هم از هر نژاد و زبان به اصالت اين بركه با بركت و به زلالى اين چشمه هميشه جوشان شهادت داده‏ اند. در اين ميان شاعران پارسى گوى نيز به حقانيت غدير خم گواهى داده و گاه با سرودن چكامه‏هاى فاخر و بلند، و غديريّه‏هاى غرا و رسا، گوى سبقت از همگنان ربوده ‏اند.
گفتنى است كه پيشترها دانشمند خبير، علامه امينى، غديريّه‏هاى بسيارى را كه توسط دانشمندان و شاعران بنام به زبان عربى سروده شده بود، از لابلاى متون و منابع بيرون كشيده و در اثر سترگ خود «الغدير» منتشر ساخته بود. با اينكه بسيارى از متون و ديوانهاى پيشينيان به صورت كامل در دسترس نيست و برخى از گزند روزگاران در امان نمانده و بسيارى ديگر منتشر نشده، همچنان به صورت خطى در گوشه‏هاى كتابخانه‏هاى جهان خاك مى‏خورند، باز مشكل مى‏توان ديوانى را يافت كه از نام اميرالمؤمنين على، عليه‏السلام، و مدح مولاى غدير خم محروم مانده باشد. براى اثبات اين سخن كافى است تا گلگشتى در آثار چهار شاعر بزرگ ايران، يعنى فردوسى، سعدى، مولوى و حافظ داشته باشيم.
حماسه سراى بزرگ باستان حكيم ابوالقاسم فردوسى (م411 ق.) گويد:

سریال “مختارنامه” نزدیک به ۱۰ماه هر شب جمعه مهمان خانه‌‌های بیشتر ایرانیان بود و بار‌ها دل‌‌های مردم این دیار را تا عاشورای سال ۶۳ هجری پرواز داد. این سریال با بیانی شیوا و موشکافانه شرایط اجتماعی، سیاسی و اعتقادی حاکم بر جامعه مسلمان دهه هفتم هجری و مشکلات ائمه هدی (علیهم السلام) برای هدایت‌گری در این دوران را به تصویر کشید. در کل می‌توان آن را از فاخرترین و تأثیرگذارترین سریال‌‌های سیما دانست. در این مجال بر آنیم تا نگاهی کوتاه به ساختار و محتوای این سریال بیندازیم.

چکیده
اهل تسنن به ما ایرادهایی می‌گیرند و می‌خواهند تمام دارایی ما شیعیان را زیر سوال ببرند، آن‌ها با ان‌قلت‌هایی بی‌ریشه و اساس اینگونه بیان می‌کنند که انسان فقط به خداوند توسل کند و توسل به غیر از خدا شرک است و ائمه، پیامبران و امامان، اولیاء و اوصیاء (ع) را مژده محض می‌پندارند و قائلند بر اینکه مرده دیگر نمی‌تواند منفعتی را بسوی خود جلب کند یا ضرری را از خود دفع کند وقتی وهابیت اعتقاد دارند که دست کشیدن و توسل به صاحب قبر و نماز خواندن نزد ایشان حرام است که ما در این نوشتار به بیان عظمت موضوع و صحبت‌هایی که به صورت ریز از ائمه (ع) بیان شده اشاراتی نموده‌ایم تا اهل فن و سخن با خواندن آن‌ها بفهمد آیا صحبت آن‌ها با این همه بیانات موشکافانه ای که از ائمه در مورد موضوع شده صحیح است یا نه؟

نهضت پيامبر(ص) که اولين پيام آن مساوات و برابري انسان ها است، سه روز بعد از رحلت پيامبر(ص) در سقيفه با احتجاجات هواداران ابوبکر که مبتني بر سنت هاي قبيله اي در جاهليت بود، به انحراف کشيده شد. اين اولين و بزرگ ترين انحراف و شکافي بود که بين مسلمانان به وجود آمد. اين شکاف رفته رفته، به حدي گسترش پيدا کرد که در سال 61 هجري، امام حسين (ع)براي احيا و اصلاح دين جدش( پيامبر(ص)) شهادت را برگزيد. واقع کربلا، بيانگر عمق فاجعه اي بود که ريشه هاي آن را بايد در سقيفه جستجو کرد؛ زيرا بدعت ها و اجتهاد به رأي خلفاي ثلاث، زمينه به قدرت رسيدن افرادي چون: معاويه و يزيد را فراهم کرد.
بنابراين رخداد سقيفه، تنها غصب حق شخصي امام علي(ع) نبود و تلاش هاي حضرت، براي بازگرداندن امر خلافت به جايگاه اصلي اش و جلوگيري از انحراف در نظام حکومتي اسلام بود.
چرا چنين فاجعه غم انگيزي رخ داد؟ مگر پيامبر(ص) به طور اعم در طول ابلاغ رسالت خويش و به طور اخص در غديرخم، علي(ع) را به عنوان جانشين پس از خود معرفي نکرده بود؟ چرا جامعه آن روز بر غاصبان خلافت نشوريد؟ آيا آن گونه که برخي علماي عامه استدلال مي کنند، «سقيفه» برخاسته از نياز جامعه آن روز بود؟ آيا مصلحت اجتماعي و عاقبت انديشي ديني، خلفاي ثلاث را وادار به کنار زدن علي(ع) از مسند خلافت کرد يا جاه طلبي، آنها را به اين کار واداشت؟ اولين گروهي که در سقيفه جمع شدند، چه کساني بودند و چرا...؟
در اين مقاله سعي شده در حد توان به اين سؤالات پاسخ داده شود.