اولين جرقه هاي تفکر نمادين در انسان، بين سنين (7-2)سالگي و در چه مرحله اي موسوم به مرحله «پيش عملياتي» يا preoperational stage به وقوع مي پيوندد. در اين مرحله کودک از مرحله حس حرکتي (sensory motor) عبور کرده و ساده ترين اشکال فعاليت هاي مبتني بر تفکر را از خود نشان مي دهد اما هنوز توانايي طبقه بندي اشياء و امور را بر حسب قوانين منطقي ندارد.
(7-12)سالگي و طي مرحله عملياتي Operational stage، به امور موجود و محسوس به شکل منطقي مي انديشد و توانايي طبقه بندي و درک مفهوم عدد و کار کردن با آن را دارد و از (11)سالگي به بعد کم کم مي تواند استدلال فرضيه اي قياسي داشته باشد و حتي به آنچه موجود نيست (غيرمحسوس) بينديشد.

 

*مردان با تلاشي بسيار اندک، مي توانند علاقه خود را به همسرشان نشان دهند. در تمام زن ها، علائق مشترکي وجود دارد که مهمترين آن ها، توجه، محبت و قدرداني است. توجه؛ براي چند دقيقه يا حتي چند لحظه، با تمام حواس، متوجه او باشيد؛ حالش را بپرسيد؛ شنونده او باشيد و به چيز ديگري توجه نکنيد.
محبت: يعني دوست داشتن و سخنان محبت آميز.
قدرداني: قدرداني، يعني در برابر او اذعان کنيد که در خانه، زحمت مي کشد؛ پس تلاش هاي او را ارج بگذاريد و ازسليقه و کوشش او تعريف، تمجيد و تشکر کنيد.

خانه تکاني ذهني
 

از آن زمان که کودکي خردسال بوديم و مي دانستيم که زندگي و خودمان عالي و بي همتا هستيم، چگونه به انساني بدل شديم که مشکلاتي دارد و مي پندارد که تا اندازه اي بي ارزش است و دوست داشتني نيست؟ کساني که پيشاپيش خود را دوست مي دارند مي توانند بيشتر خود را دوست بدارند.
به گل سرخ بينديشيد- از لحظه اي که غنچه اي کوچک است تا زماني که کاملاً مي شکفد و حتي لحظه اي که آخرين گلبرگش مي افتد همواره زيبا و کامل است و همواره در حال دگرگوني. ما نيز همين گونه ايم. هميشه عالي و کامل و هميشه در حال دگرگوني. با فهم و شعور و آگاهي و دانش بيشتري که به دست مي آوريم، به نحوه ديگري عمل خواهيم کرد. اکنون زمان آن است که اندکي گذشته خود را بيازماييم و به چند اعتقاد که بر ما حاکم نبوده نظر افکنيم.

 از مرگ چهارمين نايب خاص امام در سال 329 قمري، غيبت کبرا آغاز شد. شيعيان که تا کنون درباره مسائل خود به امامان مراجعه مي کردند، حالا با غيبت امام و دسترسي نداشتن به ايشان، بايد درباره مسائل خود به کسي مراجعه مي کردند. در اين زمان بود که هدايت شيعيان با عنوان نيابت عام از سوي حضرت شکل گرفت. امام براي انتخاب اين برگزيدگان، شرايط و ويژگي هاي کلي اي ذکر کرد تا در هر عصر، فرد يا افراد شاخصي که اين ويژگي ها را داشتند، به عنوان نايب امام شناخته شوند و به نيابت از ايشان، سرپرستي و هدايت مردم را درباره مسائل ديني و دنيايي آنان به عهده بگيرند.
اسحاق بن يعقوب، يکي از ياران و وکيلان امام، دربار تکليف شيعيان در غيبت کبرا از امام پرسيد و امام در توقيعي چنين پاسخ داد: «... در پيش آمدهايي که [براي شما] رخ مي دهد، بايد به راويان اخبار ما (دانشمندان علوم ديني) رجوع کنيد. ايشان حجت من بر شما هستند و من حجت خدا بر آنانم».(1)