پس از مرگ چهارمين نايب خاص امام در سال 329 قمري، غيبت کبرا آغاز شد. شيعيان که تا کنون درباره مسائل خود به امامان مراجعه مي کردند، حالا با غيبت امام و دسترسي نداشتن به ايشان، بايد درباره مسائل خود به کسي مراجعه مي کردند. در اين زمان بود که هدايت شيعيان با عنوان نيابت عام از سوي حضرت شکل گرفت. امام براي انتخاب اين برگزيدگان، شرايط و ويژگي هاي کلي اي ذکر کرد تا در هر عصر، فرد يا افراد شاخصي که اين ويژگي ها را داشتند، به عنوان نايب امام شناخته شوند و به نيابت از ايشان، سرپرستي و هدايت مردم را درباره مسائل ديني و دنيايي آنان به عهده بگيرند.
اسحاق بن يعقوب، يکي از ياران و وکيلان امام، دربار تکليف شيعيان در غيبت کبرا از امام پرسيد و امام در توقيعي چنين پاسخ داد: «... در پيش آمدهايي که [براي شما] رخ مي دهد، بايد به راويان اخبار ما (دانشمندان علوم ديني) رجوع کنيد. ايشان حجت من بر شما هستند و من حجت خدا بر آنانم».(1)
اسحاق بن يعقوب، يکي از ياران و وکيلان امام، دربار تکليف شيعيان در غيبت کبرا از امام پرسيد و امام در توقيعي چنين پاسخ داد: «... در پيش آمدهايي که [براي شما] رخ مي دهد، بايد به راويان اخبار ما (دانشمندان علوم ديني) رجوع کنيد. ايشان حجت من بر شما هستند و من حجت خدا بر آنانم».(1)